 |
| Ένας θάνατος που ξυπνά μνήμες |
Πέθανε κάποιος σε ηλικία που πεθαίνουν οι πιο πολλοί άνθρωποι και που θεωρείται *λογική*. Όλοι κάνουν τον κύκλο της ζωής και ο θάνατος είναι φυσιολογικός για όλους τους έμβιους οργανισμούς.
Ο κάποιος στον οποίον αναφέρομαι ήταν ένα άτομο της λεγόμενης ελίτ. Ο τέως βασιλιάς της Ελλάδας (όχι των Ελλήνων) Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ απόγονος και συνεχιστής της γερμανικής δυναστείας που επιβλήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις, όπως συνέβη και με τον Όθωνα. Και λέω επιβλήθηκε διότι οι ξένοι ήθελαν έναν ανταποκριτή, διαχειριστή και ελεγκτή των πολιτικών πραγμάτων στην πατρίδα μας.
Ο λαός βέβαια ποτέ δεν είχε κατά νου την ιδέα της μοναρχίας αλλά δυστυχώς ποτέ οι επιθυμίες του για το μέλλον και τον τύπο διακυβέρνησης δεν ελήφθησαν υπόψιν. Ως γνωστόν και τα κόμματα που μας κατσικώθηκαν μετά τον Καποδίστρια ήταν ξένης εμπνεύσεως και κατασκευής. Και τα σημερινά συνεχιστές εκείνων με τις παμπόνηρες ονομασίες που σκεπάζουν ένα σκοτεινό παρελθόν.
Ξέφυγα και γυρίζω στο θέμα.
Ο αποθανών έκανε έναν κύκλο ζωής όπως και έναν κύκλο με οδυνηρή ανάμιξη στην πολιτική ζωή που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. Καταλυτικές ημερομηνίες είναι 1965,1967 και 1974. Βέβαια οι λεγόμενοι βασιλικοί μπορούν να έχουν οποία γνώμη και διάθεση απέναντι στις βασιλικές οικογένειες. Δεν τους κρίνω διότι υποτίθεται πως ζούμε σε μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα.
Το θέμα παρέλαβαν ευχαρίστως τα ΜΜΕ και γεμίζουν τα άχρηστα κατά τα άλλα προγράμματα τους και διακρίνω ότι περιέργως αβαντάρουν την νυν κυβέρνηση στην διαχείριση του θέματος λαϊκού προσκυνήματος, απόδοσης τιμών και ταφής δημόσιας δαπάνης. Το σοβαρόν όμως στην υπόθεση είναι ότι ένα δημοψήφισμα έκλεισε τον κύκλο της βασιλείας στην πατρίδα μας, αλλά οι οπαδοί της που συνεχίζουν να υπάρχουν, φοβούμαι μήπως επ’ευκαιρία εγείρουν εκ νέου αξιώσεις με τους απογόνους και προκύψει ένας διχασμός για τον λαό μας.
Δεν θέλω να χαρακτηριστώ μάντης κακών αλλά είναι τόσες οι πληγές που έχουμε που επαναφέρουν μνήμες. Από ανθρώπινης πλευράς είναι ένας θάνατος υπέργηρου που για τους οικείους του είναι οδυνηρό και πέραν αυτού ουδέν. Όπως οδυνηροί είναι και οι θάνατοι νέων ανθρώπων από δυστυχήματα ή ιατρικές αναγκαστικές πρακτικές και των οποίων οι αριθμοί συγκλονίζουν. Εδώ τους σκεπάζουν μάνι-μάνι με χώμα και ουδείς στα ΜΜΕ αναφέρεται σχολιάζει κρίνει και καταδικάζει.
Καλώ τους συμπατριώτες μου σε επαγρύπνηση και ψύχραιμη αντιμετώπιση ενός θανάτου που τείνει να γίνει σημαία στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Βασιλικοί και μη θα κονταροχτυπηθούν προς άγραν ψήφων και δημιουργία εντυπώσεων στο πελατολόγιο τους για τις επερχόμενες εκλογές. Και σας διαβεβαιώ ότι το γεγονός θα ξεχαστεί γρήγορα και θα διαγραφεί από την μνήμη του λαού που δεν ζει με βασιλικές ανέσεις και τιμές.
Θα έκλεινα εδώ το άρθρο αλλά αίφνης σκέφτηκα να προσθέσω ακόμα μια παράγραφο.
Όλοι αυτοί οι βασιλιάδες που 200 χρονιά επηρεάζουν την ζωή μας είναι ξένοι από το Ελληνικό DNA. Καθιερωθήκαν και βασίλεψαν εις βάρος μας δια παρά φύσιν μεθόδων. Τα χριστιανικά τους ονόματα έκαναν καλά την δουλειά τους. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχει γνήσια ελληνική βασιλική γραμμή αίματος;;;
Ναι φίλοι μου υπάρχει, μόνον που θάφτηκε βαθιά στην λήθη για να μην την γνωρίσετε ποτέ.
Ο 1ος Έλλην βασιλιάς με πανελλήνια αποδοχή είναι ο Φίλιππος Β’. Συνέχεια αυτού ο Μέγας Αλέξανδρος. Μετά σιωπή. Σιωπή χιλιάδων χρόνων.
Χρήστος Κράγιας
