Εκκολαπτήρια νέων ψηφοφόρων τα πανεπιστήμια.
Νέες γενιές πολιτικών από το παγκόσμιο forum, νέες γενιές πολιτών από τα πανεπιστήμια.
Από εκεί ξεκινούν οι νέοι να μαθαίνουν για τις ψεύτικες ιδεολογίες που μας έχουν σερβίρει όλα αυτά τα χρόνια. Οπαδικές μάχες με εκατοντάδες συνθήματα που τις περισσότερες φορές οδηγούν σε άγριες συμπλοκές ανάμεσα σε Ελληνόπουλα.
Ποιος αλήθεια τα συντηρεί όλα αυτά; Τι αλήθεια τους προσφέρει; Τι κερδίζουν;
Πολλά, θα πει κάποιος. Σε ένα παρωχημένο σύστημα εκπαίδευσης, το να σου δίνουν τα θέματα ή μετάθεση σε άλλο πανεπιστήμιο ή ακόμα και να σε βοηθάει ένας καθηγητής παραπάνω από το πρέπων, λόγω κομματικών φρονημάτων, δεν είναι και λίγο.
Η συνέχεια φυσικά είναι ακόμα χειρότερη. Βγαίνουν από το πανεπιστήμιο σχεδόν ανεκπαίδευτοι και κονσερβοποιημένοι σε κόμματα και ψευτοϊδεολογικά κινήματα. Χωρισμένοι από το σύνολο της κοινωνίας, αλλά συνήθως κάπου βολεμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πώς να μην υπηρετούν αυτές τις εταιρίες διαχωρισμού στη συνέχεια; Πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και ό,τι άλλο υπάρχει.
Μπορεί φυσικά κάποιος να πει πως υπερβάλω και πως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Τα παιδιά θέλουν να έχουν κοινωνικές δραστηριότητες στα πανεπιστήμια. Να έχουν λόγο.
Και τι σχέση έχουν οι κοινωνικές δραστηριότητες με τον διαχωρισμό των κομματικών παρατάξεων;
Γεννιούνται Έλληνες/ίδες και μετά ασπάζονται μια ψεύτικη ιδεολογία, νεο - φιλελευθερισμό, σοσιαλισμό, κομμουνισμό, για να περάσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τη φοιτητική τους ζωή. Υποστηρίζοντας ρεμούλες, κλεψιές και κομματικές απατεωνιές.
Τελικά βγαίνουν επί πληρωμή άνθρωποι του καθεστώτος, υβρίζοντας όποιον δεν συντάσσεται στη δική τους γραμμή.
Τι τους προσφέρουν τώρα; Εκτός από τα ξέφρενα πάρτι, διακοπές και τα θέματα των εξετάσεων; Τίποτα.
Οι ίδιοι τι προσφέρουν; Στη πολιτεία (κράτος) συνήθως δεν προσφέρουν τίποτα, πέρα από βανδαλισμούς των πανεπιστημιακών κτιρίων και μεταξύ τους μπηχτές. Φυσικά αν κάποιος ξεχωρίσει από τα φοιτητικά του χρόνια, προωθείται στο εκάστοτε κόμμα, με όσα μπορεί να του προσφέρει αυτό.
Μάλιστα, πολλές φορές συντεταγμένοι παίζουν το παιχνίδι του διαχωρισμού. Φτιάχνοντας επικοινωνιακά τρικ για τους αναποφάσιστους.
Βωμολοχίες, ξύλο και φωνές σαν άλλοι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Πρόσφατο παράδειγμα η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ την Τετάρτη 10 Μαΐου, που μετά τη νίκη τους στις φοιτητικές εκλογές, βγήκαν 01:30 το βράδυ στους Αμπελόκηπους να πανηγυρίσουν. Πιθανόν μετά από ξέφρενο γλέντι για τη «νίκη» τους.
Το παράδειγμα τώρα που φέρνω, μόνο τυχαίο δεν είναι. Και όχι επειδή η Ν.Δ ήταν κυβέρνηση της χώρας και όπως όλα δείχνουν θα ξανά είναι. Αλλά επειδή έχει ένα επιβαρυμένο παρελθόν.
Όχι πως οι άλλες παρατάξεις, παλιές και νέες πάνε πίσω. Απλά η ΔΑΠ σε τέτοιες καταστάσεις, μιας και από τις παλιότερες φοιτητικές παρατάξεις, καθώς ιδρύθηκε αμέσως μετά την έναρξη της «μεταπολίτευσης» ως δημοκρατική ανανεωτική πρωτοπορία. Έκτοτε δεν έχουν πρωτοπορήσει καθόλου. Απλά περιμένουν αυτοί και οι υπόλοιπες παρατάξεις, τις υποσχέσεις των αρχηγών των κομμάτων που πρόσχονται ώστε να ακολουθήσουν πιστά ως άλλοι πιστοί οπαδοί.
Οπότε μη σας φαίνονται περίεργα τα ποσοστά των εκλογών σε τέτοιες ηλικίες. Δεν εκπαιδεύτηκαν να γίνουν πολιτικά όντα, αλλά κομματικά. Δεν ερευνούν για να έχουν γνώμη, απλά δέχονται ως θέσφατο αυτό που ειπώθηκε από τα μέλη της παρατάξεως που ανήκουν. Δηλαδή μένουν διαιρεμένα από το σύνολο της κοινωνίας, χωρίς στην ουσία, κοινωνικές επαφές με το σύνολο. Αυτό εξάλλου προστάζει και η Ν.Τ.Π. Μόνο έτσι μπορεί να χειραγωγεί τις μάζες. Αν είναι διαιρεμένες.
Ποιος τα συντηρεί όλα αυτά; Μα φυσικά οι κομματικοί σχεδιασμοί που τους χορηγούν «ιδέες» αλλά και τακτικές.
Είναι όμως αυτό που πρέπει να συμβαίνει; Ασπάζονται όλοι οι φοιτητές αυτή την κατάσταση; Και αν όχι τι μπορούν να κάνουν για να το σταματήσουν;
Σίγουρα ΌΧΙ, δεν ασπάζονται όλοι αυτή την κατάσταση. Τρανό παράδειγμα οι τελευταίες φοιτητικές εκλογές που η αποχή, χωρίς να καταμετρά η singular logic, ήταν ο μεγάλος νικητής. Πώς να ασπαστεί ένας νεαρός άνθρωπος σε αυτή την ηλικία, αν έχει νου και αντίληψη, πως αυτά που συμβαίνουν εκεί μέσα είναι λογικά και δίκαια;
70% αποχή έδειξε πως οι περισσότεροι νέοι απεχθάνονται το σύστημα που οι ίδιοι βιώνουν στα πανεπιστήμια. Και εκεί η αλήθεια είναι πως η αποχή, είναι μια πραγματική πολιτική πράξη. Γιατί δείχνει στο καθεστώς, όποια και να είναι η κυβέρνηση, πως πρέπει να αλλάξει τακτική. Και να δει τους φοιτητές ως ένα ενιαίο σύνολο με τα ίδια προβλήματα και ανάγκες.
Ο μοναδικός εθνικός πολιτικός φορέας «Ελλήνων Συνέλευσις» δεν υπόσχεται, γιατί η απόφαση πρέπει να είναι των φοιτητών. Αυτών που είναι το μέλλον της πατρίδας. Αυτοί θα πρέπει να μετέχουν στο πώς πρέπει να είναι η πραγματική εκπαίδευση. Ώστε μελλοντικά, να είναι δίκαιοι πολίτες, υπηρετώντας το σύνολο της πολιτείας και όχι απλά ένα κομμάτι της.
Εξάλλου στη συνέντευξη του προέδρου για τις εκλογές που μόλις έγιναν, ο κος Αρτέμης Σώρρας μίλησε για μια τεράστια μεταρρύθμιση ξεκινώντας από τη διαχρονική παιδεία.
Νέοι και νέες, μην αφήνετε άλλους να ορίζουν το μέλλον σας. Η λύση είναι μια και ακούει στο όνομα «Ελλήνων Πολιτεία» Μια πολιτεία που δεν ξεχωρίζει τους πολίτες της. Ούτε φυσικά και τους φοιτητές της.Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
